> αφίσα που κολλήθηκε απ’ το antifa sisterhood
Όσοι καβλώνουν με τη βία κατά των γυναικών είναι οι στυλοβάτες της ελληνικής κοινωνίας
Στο σπίτι, στο δρόµο, στη διασκέδαση, στη δουλειά, στη διασκέδαση, άηχες προσταγές ηχούν µες στα κεφάλια µας για το πώς πρέπει να κυκλοφορήσουµε, να δουλέψουµε, να επιβιώσουµε.
Κάποιες φορές γίνονται λέξεις και φωνές.
– Κάνε πως δεν βλέπεις, κάνε πως δεν ακούς, µην µιλάς.
– Μη φοράς µίνι και ντεκολτέ. Μη φαίνεσαι πρόστυχη. Μην προκαλείς.
– Ο άντρας σου σε αγαπάει, µη χαλάς το σπιτικό σου.
– …τι θα πει ο κόσμος;
Ποιος κόσμος… ;
Αυτός που κοιτάει µέσα από την κλειδαρότρυπα, αναζητώντας ιστορίες κακοποιηµένων γυναικών, για να αποφανθεί οτι «τα ήθελε ο κώλος της»;
Αυτός που παρακολουθεί τις ειδήσεις των 8; Τα δελτία εκείνα που µε περίσσεια ευκολία περνούν απ’ την συµπόνια στην στοχοποίηση του θύµατος για να αποδώσουν δικαιοσύνη στον γυναικοκτόνο, πως «ο φουκαράς τρελάθηκε» και «τι να έκανε»;
Αυτός που απενοχοποιεί τη δική του σεξιστική συµπεριφορά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα;
Αυτός που καταδικάζει το χρώµα, το φύλο, τη φυλή για να αναδείξει τη δική του καθαρότητα, κρύβοντας έτσι την κάθε του βροµιά;
Αυτός που γίνεται αυτόκλητος τιµωρός ενάντια σε οποιανδήποτε εξωκείλει από τα δικά του µικροαστικά καλούπια, υπερασπιζόµενος τα δικά του συµφέροντα; Την υποτέλεια, την εξάρτηση, την εκµετάλλευση που θεµελιώνουν την αρσενική του υπεροχή;
∆εν είναι εύκολο να αντιστέκεσαι, γιατί οι συσχετισµοί δεν είναι υπέρ µας. Όταν ο περίγυρος δε θα σε στηρίξει. Όταν δεν έχεις την καβάτζα του πού θα πας και τι θα κάνεις. Όταν δεν έχεις τα λεφτά για να βρεις έναν δικηγόρο που θα κοιτάξει για µια φορά, τα δικά σου τα συµφέροντα. Όταν δεν έχεις να κάνεις µε τον έναν, αλλά µε όλο το συρφετό του. Όταν νοµίζεις πως είσαι µόνη. Όταν παρ’ όλα αυτά το κάνεις.
Όποιος και αν είναι ο λόγος, η αιτία, η αφορµή, τίποτα και ποτέ δε νοµιµοποιεί ένα χέρι όταν σηκώνεται εναντίον µας. ∆εν είναι η φυσική βία που θα µας πονέσει -γιατί το πετσί µας έχει αντέξει πολλά- είναι που ξέρουµε οτι πια θα δεν έχουµε παρά να ακολουθήσουµε έναν σκληρό δρόµο χωρίς επιστροφή, που µερικές φορές οδηγεί ακόµη και στο θάνατο.
για κάθε Ελένη, Λίνα, Αγγελική…
για όσες από µας σιώπησαν,
παρά τη θέλησή τους.