Τα γκάλοπ δεν το λένε, αλλά είναι απ’ τα λίγα στα οποία θα μπορούσες να ποντάρεις χωρίς ρίσκο: Ό,τι και να βγάλουν οι κάλπες, τα πράγματα δε θα γίνουν «όπως παλιά». Ό,τι και να μουρμουρίζει η κρατική αριστερά, δεν θα ξανάρθει ο αντρέας για να φάμε όλοι κρέας. Οι σκατένιοι μηχανισμοί του παλαιού προσοδικού κράτους μπορεί να επιβιώνουν, το κάνουν όμως βουλιάζοντας σε όλο και πιο τυπικά μαφιόζικες μπίζνες (για την σωτηρία της πατρίδος και της οικονομίας της, βεβαίως).
Οπότε τι μένει; Μια κόντρα μεταξύ των φίλων και των οχτρών της τρόικας; Μια τέτοια αφήγηση μπορεί να προσέδιδε ένα δραματικό τόνο στο ντέρμπι των εκλογών, όμως αγνοεί κάτι αρκετά βαρύ για να το προσπεράσεις στο ντούκου: Όπως τις προηγούμενες δεκαετίες του «ελληνικού ονείρου» έτσι και τα τελευταία 5 χρόνια σε επιτάχυνση, η καφρίλα αυτού του κράτους χτίστηκε μέρα-μέρα πάνω στις επιλογές των εδώ αφεντικών του: όχι σε “κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις”. Απ’ τις δολοφονίες μεταναστών εργατών στα σύνορα και το μάντρωμά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τις μαζικές μειώσεις στους μισθούς κι από το σακάτεμα των ασφαλιστικών ταμείων και των νοσοκομείων μέχρι το διαρκές άγχος για την διάσωση της υγείας των τραπεζών: Το ελληνικό κράτος (ας το ονομάσουμε, για την διευκόλυνση της κουβέντας, το συλλογικό κόμμα των αφεντικών) έχτισε την βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πατώντας πάνω στα κεφάλια μας.
Και όποια στολή κι αν μοστράρει μετά τις 25 γενάρη («αριστερή» ή δεξιά) την ίδια γαμημένη ταξική υποτίμησή μας θα συνεχίσει να μεθοδεύει. (Κωλοκατάσταση, ε;)
Κωλοκατάσταση. Αλλά δε φτιάχτηκε (μόνο) με νόμους. Φτιάχτηκε και κοινωνικά, απ’ τα άκρα δεξιά μέχρι τ’ «αριστερά», μέρα με την μέρα, με ξεφτιλισμένους ρατσισμούς και μανιασμένα όνειρα επιτυχίας που σαπίσαν, φτιάχτηκε με τα «να γαμηθούνε όλοι, εγώ για την πάρτη μου θα τα μοντάρω», φτιάχτηκε με εθνικές αγανακτήσεις, φτιάχτηκε με «άκρες», φτιάχτηκε με δεξιούς φόβους κι αριστερές “ελπίδες”, φτιάχτηκε με αριστερά και (ακρο)δεξιά εθνικιστικά όνειρα για λεβεντές ηγέτες που «θα ξηγηθούνε εκεί έξω», φτιάχτηκε με «δε γαμιέται, δεν γίνεται τίποτα».
Όπου μπήκαν οδοφράγματα σ’ αυτό τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, όπου μπήκαν οδοφράγματα στην ξεφτίλα, μπήκαν από ανθρώπους που αναγνώρισαν ότι μόνο εμείς, η πολυεθνική εργατική τάξη, άνεργες και σκατοπληρωμένοι, φρικαρισμένοι και τσατισμένες, μετανάστριες και μετανάστες, ντόπιοι και ντόπιες, μπορούμε να βάλουμε κόντρες για τα συμφέροντά μας. Και θέλουν κόπο αυτές οι κόντρες και θέλουν οργάνωση και ευρηματικότητα, θέλουν αποφασιστικότητα κι εμπιστοσύνη κι επιμονή. Και δεν θέλουν καθόλου κλάψα και μεταφυσική. Και χρειάζονται περισσότερες και πιο γερές, γιατί είναι οι μόνες που έχουν αξία κι αποτέλεσμα. Δεν είναι της μιας κυριακής και δεν φαίνονται στα γκάλοπ.
Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που λένε πως το να διαλέγεις το σκοινί που θα σε κρεμάσουν αποτελεί κι αυτό μια ελευθερία (έκφρασης, στυλ…)
Δεν είναι του γούστου μας.
ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ
Στις 25 του γενάρη δεν θα βιαστούμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι. Ψηνόμαστε τα χρόνια που θα ακολουθήσουν να μείνουμε ξύπνιοι.