> Αφίσα που κολλιέται απ’ την αντιφασιστική συνέλευση του antifa lab
Στις 31 Οκτώβρη 1998 στον Ασπρόκαμπο Κορινθίας ο 18χρονος αγρότης Ιωάννης Μ. μαζί με τον 29χρονο θείο του δολοφόνησαν τον 28χρονο Άρτα Γκέτα και τον 38χρονο Ντέντε Τουσάτ πυροβολώντας τους με καραμπίνα. Οι 2 Αλβανοί είχαν αποπειραθεί να κλέψουν πράγματα απ’ το σπίτι του, υποστήριξε ο κατηγορούμενος στο δικαστήριο, δικαιολογώντας την δολοφονία τους. “Οι Αλβανοί που κινούνται στην παρανομία πρέπει να γνωρίζουν ότι για το έγκλημα υπάρχει τιμωρία”, υποστήριξε ο συνήγορος του έλληνα αγρότη. Ένα μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας έσπευσε να δηλώσει την στήριξη του στον δολοφόνο, στο δικαστήριο και στις τηλεοπτικές κάμερες. Ο Ι.Μ. αφέθηκε ελεύθερος, με περιοριστικούς όρους.
Στις 21 Σεπτέμβρη 2018 στο κέντρο της Αθήνας, 2 μεσήλικοι καταστηματάρχες με την (σιωπηλή και την έμπρακτη) στήριξη αγανακτισμένου όχλου και των μπάτσων της ΔΙΑΣ δολοφόνησαν τον 33χρονο Ζακ Κωστόπουλο. Πήγε να κλέψει απ’ το κοσμηματοπωλείο, δήλωσαν οι δολοφόνοι δικαιολογώντας τις πράξεις τους. “Ήταν ανεξέλεγκτος, σε κατάσταση αμόκ”. Ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας έσπευσε να δηλώσει την στήριξη του στον δολοφόνο, στις καθημερινές του κουβέντες και στα social media. Οι ιατροδικαστές προς το παρόν “αγνοούν τα αίτια του θανάτου”.
Κλέφτης/πρεζάκι/τρελός/οροθετικός. Υπάρχουν χίλιες λέξεις που έχει καβάτζα η ελληνική, ταξική, κοινωνία όταν θέλει να δικαιολογήσει τα καθημερινά της εγκλήματα. Άλλος απολίτιστος και άλλη περίεργη, άλλη οπισθοδρομική και άλλος πουστάρα και ό,τι άλλο σκατά χρησιμεύει κάθε φορά σαν περιγραφή. Δεν είναι μυστικό: Δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία στις κοινωνίες που ζούμε, και η κρίση το έχει κάνει απλά πιο βάρβαρα προφανές. Ένας μετανάστης δολοφονημένος στα σύνορα ή στα κέντρα κράτησης δεν είναι είδηση, είναι στατιστική. Ένας φτωχός ύποπτος για κλοπή δολοφονημένος στην Ομόνοια είναι απλά μια αφορμή για τηλεοπτικές δημοσκοπήσεις.
Για αυτό φωνάζουν τόσο πολύ όλα αυτά τα σκουπίδια που στέκονται απέναντί μας, από τους νεοναζί μέχρι τα αφεντικά τους κι απ’ τους μικροϊδιοκτήτες μέχρι τους δημοσιογράφους, τους ελληναράδες λεβέντες και τους μπάτσους τους. Για να συνεχίσουν να κάνουν απ’ την εργασία μέχρι και την ίδια μας τη ζωή από φτηνές μέχρι αναλώσιμες. Αλλά πρώτα απ’ όλα για να το αποδεχτούμε αυτό κι εμείς οι ίδιοι: Πρώτα (πάντα) για τους δίπλα μας κι έπειτα και για μας.
Δεν θα πούμε κάτι καινούριο μα έχει αξία κάθε γαμημένη φορά που λέγεται: Η δολοφονία του Ζ. Κ. κι ο μικροαστικός οχετός που ακολούθησε στα μήντια, δεν ήταν ατυχές συμβάν, ούτε μεμονωμένο περιστατικό. Είναι η κανονικότητα της ραχοκοκαλιάς μιας κοινωνίας που έχει την ηθική νταβατζή και το βλέμμα μπάτσου.
Είναι επείγον να τους θυμίσουμε ότι δεν παίζουν χωρίς αντίπαλο.