Σε πλήρη αντίθεση με τις πρόσφατες «ανθρωπιστικές» δοξασίες, σε πλήρη αντίθεση με την πρόσφατη πανευρωπαϊκή εκστρατεία «δημόσιων σχέσεων», τα «πολιτισμένα» κράτη απλώνουν την καταστροφή και το θάνατο σε όλο και περισσότερες πλευρές του πλανήτη. Ξαναμοιράζουν τον κόσμο: στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Σομαλία, την Υεμένη. Ξαναμοιράζουν τον κόσμο με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια εκτοπισμένους/ες.
Κι όσοι/ες ξεφεύγουν απ’ τον όλεθρο δεν έρχονται στην αγκαλιά του «ανθρωπισμού». Υφίστανται τη ρατσιστική στοχοποίηση: είναι «φανατικοί» και «απολίτιστοι». Υφίστανται την στρατιωτικοποίηση των συνόρων: πολλές χιλιάδες είναι εκείνοι κι εκείνες που πεθαίνουν –«πνίγονται»- πριν καν πατήσουν στη «γη της επαγγελίας». Υφίστανται την πολιτική/κοινωνική/ταξική απαγόρευση: είναι «λαθρομετανάστες», είναι «παράνομοι».
Αυτή ήταν και είναι η πραγματικότητα μεγάλου μέρους της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Και καμιά «ανθρωπιστική» στροφή δεν μπορεί να την καλλωπίσει. Ακόμα κι αυτή η σύντομη «ανθρωπιστική» παρένθεση –η οποία άλλωστε κλείνει σιγά και διακριτικά- που αφορά κυρίως τους σύρους πρόσφυγες, δεν διαφοροποιεί τα δεδομένα.
Γιατί οι αφέντες μας στην πραγματικότητα σχεδιάζουν και υλοποιούν την μεγαλύτερη υπαγωγή (και) της Συρίας στους καταστροφικούς σχεδιασμούς τους. Και θεωρούν πως μπορούν να ξεπλυθούν, «σώζοντας» κάποιες χιλιάδες πρόσφυγες που το «δικαιούνται», ενώ ταυτόχρονα θα σχεδιάζουν και θα υλοποιούν τον εξανδραποδισμό και την εξόντωση πολλαπλάσιων προσφύγων και μεταναστών εργατών. Γι’ αυτό άλλωστε η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων βρίσκεται σταθερά στο τραπέζι των αποφάσεων. Γι’ αυτό τα ναυάγια στα νησιά του Αιγαίου δεν έφυγαν ποτέ από την ημερήσια διάταξη.
Ο «ανθρωπισμός» τους είναι ό,τι περισσεύει απ’ τις βόμβες τους!
Αντίθετα η ταξική/κοινωνική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες
είναι ό,τι πηγάζει απ’ τις συνειδήσεις και τις καρδιές μας!