Τετάρτη 3 Ιούνη στις 19:30 στο Πολυτεχνείο (είσοδος από στουρνάρη) στον χώρο της Carthago. Εκδήλωση / προβολή / συζήτηση από το antifa LAB, με την πολιτική στήριξη του antifa community.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
Δεν χρειάζεται θερμόμετρο για να δει κανείς πως η ανατολική μεσόγειος βράζει. Σε ένα περιβάλλον που οι διακρατικές εντάσεις οξύνονται, η Ελλάδα- Φρούριο προσπαθεί να στριμώξει και να επιβάλει τα συμφέροντά της, συμμετέχοντας ενεργά στην χάραξη της ευρωπαϊκής αντι-μεταναστευτικής πολιτικής. Η Ελλάδα φρούριο βρίσκεται σε πόλεμο, και έχει αποφασίσει πως στο περιβάλλον της κρίσης, το σύμπλεγμα της ασφάλειας είναι αυτό που θα διαχειρίζεται τους μετανάστες εργάτες. Η ελληνική αντι-μεταναστευτική πολιτική έχει συνέχεια, για αυτό όλο και πιο συχνά, όλο και περισσότεροι, έλληνες και ευρωπαίοι λιμενόμπατσοι θα γυρίζουν στις ανατολικές ακτές της μεσογείου. Το ελληνικό κράτος γνωρίζει καλά, πως όσο παρουσιάζεται ως το ακραίο στρατιωτικό φυλάκιο της Ευρώπης- φρούριο απέναντι στους «τζιχαντιστές» που απειλούν να εισβάλουν· όσο εντείνει την στρατιωτική διαχείριση των μεταναστών /τριων εργατών/τριων στα σύνορα του, τόσο αναβαθμίζει την ικανότητα του να διαπραγματεύεται συμφέροντα, συμμαχίες και προσόδους.
Η Ελλάδα Φρούριο έχει συνέχεια. Οι ανθρωπιστικές διακηρύξεις από κάποια τμήματα των μηχανισμών της δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας αριστερής διακυβέρνησης. Ο ανθρωπισμός της είναι η πολιτική και ιδεολογική κατοχύρωση, πως ο πόλεμος απέναντι στους μετανάστες εργάτες και εργάτριες θα έχει συνέχεια. Καθώς η αναγνώριση κάποιων προσφύγων σημαίνει ταυτόχρονα την νομιμοποίηση της εξόντωσης/απέλασης όσων δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Ο ανθρωπισμός του ελληνικού κράτους, οργανώνεται με άξονα τα συμφέροντα των μικρών και μεγάλων αφεντικών που ελπίζουν πως όλο και κάτι θα φάνε από τα χρήματα που θα φτάσουν στα ταμεία για τους πρόσφυγες.
ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤ’ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
Από τις αντι- τρομοκρατικές επιχειρήσεις στα παράλια της βόρειας Αφρικής· ως την Μανωλάδα· οι μετανάστες και οι μετανάστριες, η ζωή και ο θάνατος τους, γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης για τα κράτη της δύσης. Η πολιτική αναγνώριση των μεταναστών εργατών/ιών ως αυτό που είναι, η πολιτική αναγνώριση τους από τους άνεργους και τις κακοπληρωμένες, από τις ανασφάλιστες και τους φρικαρισμένους, είναι η πολιτική αναγνώριση πως ο μόνος πόλεμος που θα δώσουμε είναι αυτός της πολυεθνικής μας εργατικής τάξης απέναντι στα αφεντικά της. Δεν είναι το ανώτερο στάδιο του ανθρωπισμού, δεν είναι αίτημα προς κάποια κυβέρνηση, είναι η συνείδηση της κοινής μας ταξικής θέσης, είναι η συνείδηση πως ο εχθρός μας είναι εδώ.