Οι καταλήψεις δεν είναι “ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας”.
Οι καταλήψεις είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση της εγκαταλειμμένης από το κεφάλαιο ιδιοκτησίας. Είναι όλες οι αβεβαιότητες του κόσμου κόντρα στις μικροαστικές σιγουριές, είναι το στοίχημα της καθημερινής τριβής ενάντια στην γενικευμένη εξατομίκευση.
Οι καταλήψεις δεν είναι τέσσερα γαμημένα ντουβάρια.
Οι καταλήψεις είναι περιεχόμενα… Είναι λόγια και νοήματα, πράξεις και αρνήσεις που προσωρινά οριοθετούνται μέσα σ’ αυτά τα ντουβάρια. Μέχρι να σταθούν στα πόδια τους, να πάρουν σάρκα και οστά και να διεκδικήσουν κάθε σπιθαμή, κάθε τετραγωνικό εκατοστό της στοιχειωμένης από τις μεσολαβήσεις μητρόπολης.
Οι καταλήψεις δεν είναι “μεγάλες νύχτες” κι αδιάφορες μέρες.
Οι καταλήψεις είναι ζωντανοί χώροι και πραγματικοί χρόνοι, ψυχοφθόροι κι ενίοτε αντιηρωικοί, που σε κάθε τους βήμα, σε κάθε στιγμή έρχονται σε ρήξη με τις κανονικότητες του συστήματος.
Οι καταλήψεις δεν είναι «κάστρα της επανάστασης».
Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα της καθημερινής ζωής. Βρισκόμαστε σ’ αυτές όσο χρειάζεται για να πάρουμε μιαν ανάσα, ν’ ανταλλάξουμε ένα ζεστό βλέμμα, να οργανώσουμε ο ένας πλάι στον άλλο, τους όρους της αντιπαράθεσης ενάντια στις χίλιες και μία εξουσίες που διατάσσουν τ’ αφεντικά απέναντί μας.
Γι’ αυτό οι καταλήψεις είναι πρόβλημα.
Είναι πρόβλημα που έχουν χεσμένα κάθε λογής κόμματα και κομματίδια και δεν περιμένουν κανέναν σωτήρα να τους λύσει τα προβλήματα.
Είναι πρόβλημα που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια μνημόνια κι αντιμνημόνια και ψάχνουν πραγματικές λύσεις μέσα στην κρίση.
Είναι πρόβλημα που αντί να παίρνουν ψυχοφάρμακα με το κιλό, οργανώνουν συναυλίες και συζητήσεις, προβολές και διαδηλώσεις, ενάντια στην καθημερινή μιζέρια.
Είναι πρόβλημα που στέκονται δίπλα στους μετανάστες σαν το πλέον υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Είναι πρόβλημα που δε θεωρούν τους φασίστες απλά γραφικούς μαλάκες αλλά οργανικό κομμάτι της διαχείρισης της κρίσης από τα αφεντικά.
Οι καταλήψεις είναι πρόβλημα.
Δικό μας πρόβλημα. Και είμαστε περήφανοι, περήφανες γι’ αυτό.